Αν στην Ελούντα εφαρμόζονταν τη δεκαετία του ’60 περιορισμοί της τουριστικής ανάπτυξης με δικαιολογία τη “φέρουσα ικανότητα”, δε θα είχε χτιστεί ΤΙΠΟΤΑ, καθώς ο τόπος είναι άνυδρος.
Ευτυχώς, αυτός ο παραλογισμός της “φέρουσας ικανότητας” δεν έχει (ακόμη;) νομική υπόσταση για να σταματά τις μεγάλες επενδύσεις, οι οποίες δημιουργούν τα δίκτυα και τις υποδομές με τις οποίες αναπτύσσονται προορισμοί εκ του μηδενός.
Σταματήστε, παρακαλώ, να πιπιλάτε την καραμέλα της “φέρουσας ικανότητας”. Η μόνη της χρησιμότητα είναι για να υπολογίζονται οι επενδύσεις που απαιτούνται σε υποδομές ούτως ώστε να αναπτυχθεί ένας τόπος, υποδομές που μπορούν (και πρέπει) να γίνονται με συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα.
Αν αποτελεί δικαιολογία απραξίας κι απαγόρευσης, τότε η “φέρουσα ικανότητα” αποτελεί κενολογία συντηρητισμού.
