Μια σημαντική ημέρα ξημερώνει για το Τυμπάκι. Μια γιορτή που η πόλη ετοιμάζεται να υποδεχτεί για να τιμήσει τον πολιούχο της, τον Άγιο Τίτο.
Δεν είναι όμως μόνο η θρησκευτική κατάνυξη και η ευλάβεια που δείχνουν οι ντόπιοι απέναντι στον Άγιο. Είναι και οι μνήμες που ξυπνούν από την πλούσια ιστορία του Τυμπακίου και για το σημαντικό ρόλο του ναού κατά την μαύρη περίοδο της γερμανικής κατοχής.
Πριν από 80 χρόνια περίπου οι Τυμπακιανοί, άνθρωποι της δουλειάς και της γεωργίας, ήρθαν αντιμέτωποι με τις αδίστακτες χιτλερικές δυνάμεις του Άξονος, που μπροστά στη μανία τους δεν δίστασαν να ισοπεδώσουν μια ολόκληρη κωμόπολη, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα από τα μεγαλύτερα στρατιωτικά αεροδρόμια της Μεσογείου.
Οι Τυμπακιανοί έζησαν ίσως από τις μεγαλύτερες εικόνες καταστροφής καθώς έβλεπαν τα πατρογονικά τους να ισοπεδώνονται και να γίνονται υλικά προς χρήση πολεμικών σκοπών, και μάλιστα το γκρέμισμα να γίνεται από τους ίδιους υπό τον βίαιο τρόπο των κατακτητών.
Για την κατασκευή του ανωτέρω αεροδρομίου πλήθος Τυμπακιανών, σε συνθήκες δουλείας, χρησιμοποιήθηκαν από τον κατακτητή ως εργατικό δυναμικό. Για τους λόγους αυτούς, εξ΄ άλλου, ο Δήμος Τυμπακίου χαρακτηρίστηκε ως μαρτυρικός, σύμφωνα με το ΠΔ99/2000 και ανήκει στο Δίκτυο των Μαρτυρικών Πόλεων.
Κατά τον βομβαρδισμό του Τυμπακίου το 1941, από τα πολεμικά γερμανικά αεροπλάνα, συνέβη το εξής θαυμαστό: Μία βόμβα τρύπησε την βόρεια κεραία της οροφής του Ναού και καρφώθηκε στο τσιμεντένιο δάπεδο «σαν σε ζυμάρι» χωρίς να εκραγεί! Μόνο τα πτερύγια της βόμβας έμειναν στην επιφάνεια του δαπέδου και στην οροφή μια μικρή τρύπα, στην οποία διακρινόταν οι σιδερόβεργες του μπετόν σχηματίζοντας το σημείο του σταυρού και προκαλώντας την απορία πως πέρασε ανάμεσά τους η βόμβα. Το θαύμα έγινε γνωστό στα περίχωρα και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής έσπευσαν να το ιδούν.
Μόνον ένα μικρό θραύσμα σιδήρου, καρφώθηκε στην εικόνα του Άγίου, τη μοναδική που υπήρχε στο Ναό τότε και μπροστά στην οποία έπεσε η βόμβα.
Ολες αυτές οι μνήμες, άμεσα συνυφασμένες με τον Ι.Ν. του Άγίου Τίτου, αποτέλεσαν το ηθικό και ψυχολογικό στήριγμα των ντόπιων κατοίκων και οι οποίες δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Το Τυμπάκι, που παρόλες τις δυσκολίες και το μαρτύριο που βίωσε, κατάφερε να φτάσει στο μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα. Σήμερα κατέχει την πρώτη θέση σε παραγωγικότητα στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου στον πρωτογενή τομέα.
Σύμφωνα και με στοιχεία του Άγροτοβιομηχανικού Συνεταιρισμού Τυμπακίου, οι καλλιεργούμενες εκτάσεις με πρώιμα κηπευτικά υπολογίζονται περίπου σε 6.000 στρέμματα και η ετήσια παραγωγή των κηπευτικών ανέρχεται σε περίπου 48.000 τόνους, τα οποία και διατίθενται τόσο στην εσωτερική αγορά της Ελλάδος όσο και στο εξωτερικό (Γερμανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ρωσία κλπ).
Κρίνεται, ακόμη λοιπόν και αυτή τη δύσκολη εποχή, επιτακτική η ανάγκη της επανασύστασης του Δήμου Τυμπακίου, ενός από τους πλέον ιστορικούς Δήμους της χώρας.
«Σύμφωνα με τον Μανώλη Γλέζο: «Το Τυμπάκι με την ολοσχερή καταστροφή του, την καταναγκαστική εργασία στην οποία υποβλήθηκαν οι κάτοικοί του, τα μαρτύρια τα οποία υπέφεραν, την Αντίστασή τους στον κατακτητή, αποτέλεσε σύμβολο Αντίστασης και Αγώνα. Σύμβολο εθνικό, ευρωπαϊκό και οικουμενικό»
