Όμορφα παραδοσιακά καταλύματα περιμένουν τους φίλους των πόλεων να ανάψουν το τζάκι, να ζωντανέψουν και να ταρακουνήσουν λίγο με τα γέλια, τα τραγούδια και τους χορούς τους την ήρεμη φύση και ζωή του χωριού. Για να φύγουν πάλι και να έρθουν άλλοι, να πάρουν μαζί τα καλούδια του τόπου, το καλό το τυρί, το μέλι, το γλυκό από τριαντάφυλλα και σταφύλι, το ποτό από αρμπαρόριζα και μέντα, τα κουλουράκια, το κρασί, τις ελιές, τις χυλοπίτες, τα βραστερά φασόλια, λίγο από το τσάι του βουνού, το βάλσαμο και το θυμάρι, τον καθαρό αέρα, το οξυγόνο, τη γαλήνη, και να γυρίσουν πίσω στην πόλη, ανανεωμένοι, με σχέδια για την επόμενη χαρά, την επόμενη απόδραση.
Το καλοκαίρι των πολλών, του βουητού και της ξαπλώστρας, πέρασε. Τώρα είναι η εποχή ο Έλληνας - και όχι μόνο - να χαρεί την ομορφιά του τόπου του, έτσι όπως είναι. Χωρίς φτιασίδια, φωνές και εντυπώσεις. Να δουν το γνήσιο, το όμορφο και αληθινό τοπίο, να γνωρίσουν καλύτερα τους συμπατριώτες που έχουν τόσα να πουν για τον τόπο που γεννήθηκαν, ζουν, αγωνίζονται και αγαπούν. Τα παραμύθια και οι νεράιδες τώρα βγαίνουν στην ορεινή και πεδινή Ελλάδα, κοντά σε λίμνες, ρυάκια και ποταμούς. Έχουν να μας πουν τις δικές τους ιστορίες, αυτές που δεν γράφονται στα βιβλία, αλλά αυτές που έζησαν, ζουν και βασιλεύουν.
Η μικρή Ελλάδα των τεσσάρων εποχών είναι τελικά πολύ μεγάλη αν ξεδιπλώσεις όλες της τις βουνοπλαγιές, σκαρφαλώσεις στα μοναστήρια και στις εκκλησιές της, ανέβεις τις βουνοκορφές, ανακαλύψεις μικρά και μεγάλα χωριά, εκεί που ενώνονται τα βουνά, που η μια κορυφή στέκεται απέναντι στην άλλη και αναμετριέται σε ύψος και ομορφιά. Εκεί που βγαίνει γάργαρο το νερό από τις πηγές, αγίασμα των βράχων. Στους δρόμους με τα αμπέλια και τις ελιές, στα μονοπάτια των θεών και των αρχαίων τόπων. Εκεί που η θάλασσα υποδέχεται το ποτάμι, κοντά στις παραλίες που πλέκουν το δικό τους γαϊτανάκι και χάνεται το μάτι και το μυαλό του ανθρώπου. Ναι, χάνεται και το μυαλό, γιατί κανένας δεν έχει μετρήσει την πραγματική έκταση της μικρής πατρίδας αν ξεδιπλώσεις όλες τις πτυχές της πολυμορφίας της, τις πλαγιές, τα βουνά, τις παραλίες. Είναι ατελείωτη και μοναδική. Διαφορετική και απρόσμενη. Εντυπωσιακή, απλή και υπερήφανη μαζί.
Στην μικρή Ελλάδα τέλος εποχής δεν έχει. Μπορεί το καλοκαίρι να μην ευνοεί τόσο τον Έλληνα περιηγητή, τον τοπικό τουρισμό, αφού όλα πλέον από τον Μάιο είναι κλεισμένα στις πιο υψηλές τιμές, από ξένες εταιρείες που οργάνωσαν τον τουρισμό μας. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο του τόπου όμως – που πότε έχει και πότε δεν έχει Υπουργό και Υπουργείο…αλλά έχει ανθρώπους που επιμένουν – βραβεύεται διεθνώς για τα βιντεοκλίπ του, για τους υπέροχους ξενώνες, τα ξενοδοχεία και τη φιλοξενία του.
Μείναμε λοιπόν και φέτος Έλληνες πολλοί, στο “φάτε μάτια ψάρια” ή στα περισσεύματα. Και να’ μαστε – λέει – και ευχαριστημένοι, αφού τα καλύτερα είναι απαγορευτικά για το βαλάντιο του Έλληνα που έχει θεσπίσει τον Αύγουστο μήνα μαζικών διακοπών. Τα νησιά πανάκριβα, αφού απαγορευτικά είναι και τα ναύλα των πλοίων….Έτσι λοιπόν, είπανε και πάλι πολλοί “Μένουμε Ελλάδα”, δηλαδή στο σπίτι μας, στο χωριό μας, οι τυχεροί στο εξοχικό μας ή το εξοχικό του φίλου μας, στην κοντινή παραλία, στην πλατεία μας…
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο πως ο Έλληνας δεν χαίρεται και δεν εξερευνά τη χώρα του, αλλά πως δεν μπορεί με τις δικές του δυνάμεις να οργανώσει, να αναδείξει και να καρπωθεί κατάλληλα αυτό που του ανήκει και έχει χτίσει με πολύ κόπο και θυσία. Γιατί έχει επενδύσει, σπουδάσει, μελετήσει, ερευνήσει και αγαπά τον τόπο του, και αυτό δεν μπορεί να του το αρνηθεί κανείς…Μπορεί όμως να του το πάρει.
Ε, τότε δεν πάμε σε μια πρόοδο για την πρόοδο όλων, αλλά και πάλι σε μια πλασματική ευημερία, αυτή τη φορά όχι μόνο με τα χρήματα των άλλων….αλλά με μεγάλο κόπο επιβίωσης και αγώνα στην υπηρεσία των άλλων…Και αυτό δεν είναι παραγωγικό, δεν είναι δημιουργικό, δεν είναι γόνιμο. Απλά εκεί που πάμε “να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα…” θα γίνουμε και πάλι μια “χώρα προόδου” που θα βλέπει την ευημερία να περνά κομπάζοντας από μπροστά της. Και σε κάποιο σημείο ίσως και να μη χρειάζεται πλέον η δική μας “συν-εργατικότητα και συμ-μετοχή στα συμ-φέροντα και την ιδιοκτησία των άλλων.
Στην Ελλάδα ή ζωή και η χαρά δεν σταματά το καλοκαίρι με τα εκατομμύρια των τουριστών…Η Ελλάδα του “είναι” και όχι του “φαίνεσθαι”, η γνήσια ζωή της, φαίνεται καλύτερα το Φθινόπωρο, τον Χειμώνα, την Άνοιξη.
Ο επισκέπτης θέλει να γνωρίσει, όχι απλά να δει τον τόπο. Αποζητά να βιώσει μια περιπέτεια. Τον μαγεύει η εξερεύνηση, τον συναρπάζει η εμπειρία της ζωής που δεν έζησε ή θα ήθελε να ζήσει έστω και για λίγο. Θέλει να πάρει μαζί του μια εμπειρία ζωής, όχι μια ακόμα φωτογραφία για να κρατά ζωντανή τη μνήμη, αλλά μια μνήμη που θα ανατρέχει στα ωραία της ζωής. Το ξέρουμε, το θέλουμε και το μπορούμε.
Γιατί η φιλοξενεία δεν είναι απλά λέξη και εφεύρεση ελληνική, είναι η κεντρική αξία της ελληνικής ζωής και παράδοσης.Γιατί έτσι μας αρέσει! Ν’ αγαπάμε και να φιλοξενούμε τον άνθρωπο. Να τον ξεναγούμε στα δικά μας μονοπάτια της φύσης, της ιστορίας, της μυθολογίας, της δημιουργίας, του κόπου, του μόχθου, της λατρείας, της ελευθερίας, της ζωής!Για να ζήσουμε εμείς καλά και οι άλλοι ακόμα καλύτερα.
Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr
